Zoals een panda zijn laatste kostje bamboe uit knettert alvorens hij zijn hol uit kruipt, zoals een ijsbeer zijn laatste haren afschut alvorens hij de kooi uitkomt, of zoals de vlinder die nog een behaarde eikenprocessierups is... de winterslaap is voorbij. De prachtige vleugels van het twidde... eeh. Sh*t. Dit gaat al fout. Mijn excuses, beste lezer. Ook voor mij is het wennen. Konden uw mastadonten jarenlang acteren in de schaduw van het eerste, tot aan nu. Het moment is dan echt daar. Met 39 overwinningen en 7 verliespartijen over de afgelopen 2 jaar in officiele wedstrijden hebben de mannen van Nick het geflikt. Gemiddeld dik 30+, gemiddeld dik 90+, gemiddeld maar ohw zo degelijk sloegen uw helden zich een weg naar de twidde divisie. Landelijk. Laten we even de heren voorstellen, omdat ook dit jaar de aanmeldingen zich opstapelden, en niet iedereen door de ballotage commissie is gekomen.
Te beginnen met d’n dikke brabander, er-wordt-thuis-niet-over-volleybal-gesproken, onze enige en echte opwipper, die tot zijn afschuw de regels omtrend bovenhands spelen wederom gewijzigd zag worden (dit mag nu zo smerig dat zelfs hollebollegijs zou zeggen, ge stikt maar in oew papier). Met zijn 4 jaar een vertrouwd gezegd, al lang geen lid meer van de net-niet-generatie, sander-wilhelmus van oversteeg.
De opa van ons team, de nestor, de klenste en met zijn 46 jaar de meest ervaren (qua levensjaren, inderdaad). De enige man die drie pakken shag in zijn neus kan duwen (alstie zat is) en vervolgens nog zes sigaren en een eenvoudige breakdance ten toon kan spreiden op de dansvloer, niemand minder dan Franzel Passssier.
<p>Dan de aanvalsposities. We zien wat nieuwe gezichten en wat oude koppen. Vickcktorie van Onzenoort, bijgenaamd lik, en Arie Vleugel, bijgenaamd lambik, vertonen weer hun kunsten op het midden. En ook de oude knoop, franzel Frutser, de man met het vlassige baardje wat hij al 6 jaar niet meer heeft, zelfbenoemde horzel (meer een lastige mug, maar goed) wordt weer geacht de diagonaal positie te vervullen.Daarnaast hebben we deze positie versterkt door twee man uit de mottenballen te halen. Allereerst Llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll (spreek uit “Lllllllllllllllllllllllllllllllllll”) Alain van Houten, teruggekomen van Voko nadat hij een jaar lang met pure jaloezie onze traningen bewonderd heeft, en Job d’n doggie de Hond, die ervoor zorgt dat ook het eerste weer een de hond in de gelederen heeft. Overigens besloot Job eerst een maand op hoogtestage te gaan, dit omdat hij fysiek wat moet inhalen.
Tot slot, de lopende passers. Twee ondertussen vertrouwde gezichten. Stroehoedelinho Niek Smits, die zich vorig jaar al definitief aan de selectie had toegevoegd. Daarnaast de man waarvan je nooit weet of hij tot het einde blijft, de enige persoon ter wereld die een zwaarder hoofd dan lichaam heeft, eduardo edje d’n ruyter (jup, familie van die zeeschuit). En Toegevoegd vanuit heren 1, d’n moker uit de maaai, ‘eeej-eeej hansie hansie’, Hans vd Hoek.
De begeleiding is niet veranderd, naar keihard onderhandelen is het ons gelukt om zowel staf (het orakel en de generaal, Nick en Chris, alsmede de manager, d’n Rieske) te behouden, alsmede ook de vaste trainingshal in oosterhout. Gevolg dat we dus de eerste thuis-uit wedstrijd spelen tegen Triade 2, een samenraapsel van wat tilburgse verenigingen (wij kwamen tot 13 verschillende!). Uiteraard, nog even de feiten.
• De wedstrijd vingen we aan met enkel spelers van 30+, gemiddelde leeftijd 37 jaar.
• Nick konden als eerste coach van heren 1 de magische grens van 40 overwinningen binnen 1 jaar.
• Het inslaan ging weer grandioos, waardoor we ook deze wedstrijd weer in de underdog rol kropen.
En daar hield het underdog gebeuren op. Via een sterke servicebeurt van Sander kwamen we al vrij snel op voorsprong, 9-4. Deze hielden we eigenlijk vrij eenvoudig vast, het werd nog even spannend, Niek bracht Vik even snel voor Alain, maar al met al een simpele set. 25-21. Bijna saai te noemen, en weinig verschil met vorig jaar. Een oerdegelijk Atak speelde oerdegelijk, de tegenstander had meer kracht maar het kwam er niet uit.
Set twee. Eindelijk wat spanning. Wat heet! In het beginsel kwamen de mannen van Smits nog iets voor, maar halverwege de set kwam Odulphus 2 terug. Wederom Vik erin voor Alain, de pass begon iets beter te lopen en sander kon gaan vertellen. Echter, ook MWVC wilde van geen wijken weten. 25-25. Dan weer Minenco op voorsprong. Dan weer Atak’55. Dan weer Willem 2. Dan weer Atak’55. Dan weer Sarto. Dan weer Atak’55. Op 32-31 werd uiteindelijk het laatste punt binnengehaald. De zelfbenoemde horzel stak en scoorde. 33-31. En klaar.
U zegt? Tsjah, weinig aan toe te voegen. Het eerste nam gas terug, Tilburg wisselde zichzelf kapot door er wat jonge honden in te zetten, het krachtverschil was gigantisch waardoor enkele foutjes aan Atak-zijde geen enkele impact hadden, en de 25-15 stond op de borden. Dit beeld veranderde ook niet in set 4, waardoor een eenvoudige 4-0 voor de mannen van Niek op het bord stond.
En dit betekent!
• Minisnacks voor de manager.
• Sterke verhalen aan de bar.
• Nog sterkere verhalen aan de bar.
• De grootste grap van de eeuw begint een klucht van een millenium te worden.
• Leeftijd & ervaring vs Jong en talentvol 1-0.
Het betekent ook dat het winstpercentage van Smits nu gestegen is naar 85%(!). Ongehoord. En wat sprak het orakel? Juist. “Jammer, ik had er meer van verwacht”.
