De bak van Heras
“NONDEPIN! MUNNE POOT!” Het was midden in de nacht. De laatste wedstrijd van het roemruchte twidde naderde met rasse schreden. Het degradatiespook was zichtbaar, de knoken werden welhaast poreus, ontdaan van kraakbeen. De ziekenboeg draaide overuren, maar ondanks dat alles lag de trainingsopkomst al weken op een zeer acceptabele 50%. Kortom, een standaard seizoen.
‘Wat is er schat?’
‘Munne poot! Ik ga dood verd*mme!’
‘Ach, niet zo op de teentjes getrapt Herasje! En doe even zachtjes, je maakt de kids wakker’
‘AUW’.
‘Wat?’
‘Ik stoot m weer!’
Een diepe zucht verliet de slaapkamer.
De dag erop had de teen van Heras het formaat van een kleine pompoen aangenomen. Heras, zoekend naar medeleven en steun bij zijn teamgenoten, kwam vol goede moed op de training aan. Daar bleek echter om 22:00 dat zijn team al vol bezig was met de voorbereidingen voor de wedstrijd zaterdag. Zo bracht Lambik zijn achste bitterbal naar binnen, lag Brank Fruster rustig een uiltje te knappen achter de bar, en hoorde je af een toe een schreeuw van Hidde als feyenoord weer is gescoord had. El en Mo zaten een potje te toepen, en Mark was bezig om de sporthal van zijn dromen te tekenen. Kortom, een standaard voorbereiding. Op z’n tenen sloop Heras dan ook weer onverrichter zake terug naar huis.
Zaterdag moest het dan toch echt gebeuren. Het was, zoals een wijs man ooit zei, berendag!Vol goede moed werd afgereisd met 12 auto’s en elf spelers. Heras teenwerk besloot dat hij best wel even langs de plaatselijke supermarkt kon gaan. Immers, Vrijdagavond was al duidelijk dat de Burgst zich zo goed als gehandhaafd had, door een prima 3-1 overwinning. Stevo had eerder vandaag ook gewonnen met 3-2, die andere concurrent, en dat betekende dat het hoogst haalbare vooraf een gezellig pilske aan de bar leek. En aangezien iedereenvolgende week naar het feest van de Von Goelikjes gaat, had men er weinig fiducie in om uberhaupt nacompetitie te spelen. Zodoende was er behoefte aan bier. Veul bier. Kratten bier! En dus besloot Heras, om toch nog wat waarde toe te voegen de laatste wedstrijd, om samen met Dob Jievelaar, alias de niet runnende runners knie, een paar bakkies schultenbrau te scoren.
Gewapend met de 31 kratten vastgebonden op het dak van de bolide van von gulik kwamen we dan ook aan bij de plaatselijke sporthal. De gezelligheid straalde er weer van af; vrolijke oubollige lampjes, weinig licht, totaal niet modern... kortom een plaatje. Maar ja, we moesten er iets leuks van maken niet? En dus vroeg Heras vrolijk aan onze tegenstander of ze misschien zin hadden om een bakkie of elf mee te doen. Maar nee hoor, zelfs dat ging niet. “Dan zuipen we het zelf wel op”.
We begonnen onze pot met een selectie van heb ik jouw daar. Om je tenen bij af te likken.Wippertje Mo, Knook Waldorf en knook Stetler op het midden, Buitenop onze groene spriet Hidinho, als liberende stofzuigers herrrrr von goelijk, en als diagonaal de man die bekend staat onder de hoofdletter ‘L’. Ik mis nog iemand. Verrek, we komen een lopende passer te kort. Bitch! Sakker, leg die telefoon weg en kom da veld in. Net doen alsof ge op het werk dr ene de stofzuiger uitmantelt. Rap ballen gij. Zo, benne we compleet. De gouden bank bestond overigens uit valentino, tellieman, teenras en de niet-hardlopende-runnerk-job-nie. Weh een weelde.
En eigenlijk, vanaf set een, liep het wel aardig. De serve was goed, het blok stond goed en we kwamen gek genoeg al rap op een ruime voorsprong. Het was nog een beetje bibberen buitenop, Lambik had het moeilijk tegen zn directe tegenstander die 20 centimeter groter (en vooruit, zeker 2 jaar ouder) was... maar el en fruts heersten vanouds, en de pass lag als een beer. 19-25, 1-0 voor Atak’55. Een grijns op de gezichten van de oude bokken! We hebben in ieder geval plezier!
‘Zullen we al aan het bier gaan jongens?’ Heras keek een beetje bedenkelijk. Hij dacht aan zijn gruwelijke hoeveelheid bier, en het moest op. Maar de mennekes van ut twidde hadden nog geen dorst. ‘Ik loop wel ffkes naar de tegenstander... willen jullie misschien 10 bakken?’ Maar nee. Strakke gezichten. Wij lusten geen bier. ‘Dan nie he. Zuipen we het zelf wel op’, droop Heras beteuterd af.
De 2e set was bijna een kopie van de eerste. Af en toe kwam Valentino erin om voor Bitch fout te serveren, iets was hem prima lukte omdat hij de woensdag al gepiekt had. Bitch overigens had er gaandeweg steeds meer zin in; hij had drie collega’s uitgekafferd, wat zichtbaar goed was voor zijn humeur en vorm, en steeg naar grote hoogtes. D’n Hitster begon ook los te komen, waardoor een 2-0 scorebord stand onvermijdelijk was.
2-0! Nondepin, nu werd het gevaarlijk. Als we nog een set zouden pakken was het sowieso P/D, maar daar hadden we geen zin in. Als we nog 2 sets zouden pakken kwam de halve competitie op gelijke stand. Aangezien we daar geen rekening mee hadden gehouden, wist niemand goed wat we moesten doen.
‘Biertje?’ Naait m heras, vraag maar aan de tegenstander. En dus sloop hij weer op z’n teentjes naar de overkant van het net, om de jongens een bakske aan te bieden. En weer kreeg onze arme spielmacher nee te horen. ‘Dan nie he. Zuipen we het zelf wel op’. Heras raakte lichtelijk geirriteerd.
De derde set. Het ging niet perse moeizamer, maar we werden wel moeier. Althans, Frutser, Lambik, d’n El. Hidde en Boem boem Bitch gingen onvermoeibaar door waar ze gebleven waren. En net toen het bij 21-19 even spannend werd, kwam daar die tikbal. De modderf... afijn, de tikbal dr tikballen. Maar ze hadden buiten von goelijk gerekend. Zijn snelheid is ongeevenaard. Zijn inzicht is onovertroffen. Maar bovenal; zijn gevoel wanneer je vooral niet te veel moet doen en wanneer wel zorgt ervoor dat hij al jaren in het bezit is van een prachtige sixpack. Hij zag de bal, hij berekende de benodigde snelheid... en wist dat Valentino die bal wel even zou opduiken. Vlug bestelde hij alvast wat aan de bar, terwijl met onmenselijke snelheid Valentino de bal omhoog bracht. Mo keek vol verbazing, realiseerde zich toen dat hij toch echt de 2e bal moest spelen, bracht hem omhoog en het twidde maakte dit beslissende punt. 22-19. Verzet gebroken, en met 21-25 stond de 3-0 op het bord.
‘Alle tenen nog aan toe. Zo krijg ik m’n bier nooit op!’ Heras schoot naar de tegenstander, of ze nu dan toch echt hem wilde helpen met zn bier. Maar wederom nee.
Job schoot naar zijn rekenmachine. Het twidde keek vertwijfeld. Nog een wedstrijd. Verd*mme. Maar Job, op zijn werk ook wel bekend als ik weet het knie-calculator, had zijn formule af. ‘Jongens, als hullie de bal hebben en wij nie, en de set gespeeld is terwijl je eigenlijk laatste man had moeten staan, maar als de tegenstander dan in het blauw speelt... dan hebben we aan een 4-0 genoeg om er op set-saldo in te blijven’.
Verbazing. U zei? Dan hoeven we niet te spelen? Zijn we een hele zaterdag vrij? Echt?????
De oogjes van lambik begonnen te twinkelen. Frutser had een trilling in zijn stem. Hidde zag zijn kans schoon om rotterdam weer een keer onveilig te maken. El had sowieso al geen zin. We gaan ervoor verdoeme! Weg met de vermoeidheid! We gaan erop met nondronaline! Vuur en Vlam. En eigenlijk kon het twidde gewoon niet meer verliezen.
Hidde begon met serveren, Arie begon eindelijk met scoren en metselen, El begon te beuken, Hitster en Bitch gingen vrolijk verder waar ze heel de wedstrijd al gebleven waren, en von Gulik zwol op tot een onneembare vesting. Tik tak, boem boem. Afgedroogd. 4-0. Pats boem ratteplan.
Dolgelukkig dat Teenwas Hekwerk de bakken nog had konden we ze allemaal zelf verwerken. Gradje Damen ging op, het keelgeluid werd getest, De ouwe trainert van vroegah werd nog even toegezongen... het was weer een top berendagje!
