Onder het genot van een zalige caramel machiatto laat ik mijn gedachten nog eenmaal terug gaan naar gisterenavond. Een waar genot voor het oog, een prachtige voorstelling van de mannen van het eerste.
Gaat er maar aan staan. Begonnen aan de competitie met 3 uit 3, nul sets verloren. Onder de douche werd al gekscherend het “kampioenen, kampioenen” ingezet. We waren nog niet eens compleet, en nu al bovenaan. 2x op rij gepromoveerd. Het orakel had kans om als alleerste atak’55 trainer de magische grens van 50(!) overwinningen in 3 jaar te doorbreken.
En toen sloeg de leeftijd toe. Sander viel in glasscherven uiteen. D’n El (Allain) brak z’n enkel spontaan af. Edje vertrok op hoogtestage en kwam terug als Edje rouletje. Beurzen, werk, trouwerijen en andere zaken zorgden ervoor dat uw eerste een tijdlang niet fit of niet compleet was, wat vervolgens resulteerde in 3 verliespotten op rij. De koppen werden bij elkaar gestoken. Frustraties werden uitgesproken, en het had direct resultaat. Met 3-2 werd vorige week volley zuid de overwinning ontnomen. Atak’55 had de smaak weer te pakken!
De trainer was er een met twee gezichten. Er werd belabberd begonnen, maar het einde was dan wel weer heel fel. Lambik had nog een leuke serie van 7 ballen (waarvan uiteraard 4 tikballen, die hij zelf nog het mooiste van allemaal vond), de witbiertjes smaakten achteraf goed, de sfeer was prima.
Het inslaan zaterdag ging als vanouds. Uw ouwe lichamen tikten rustig de balletjes in, de tegenstander (ex-expalvo, nu bekend als forca dordrecht) stond de ballen allemaal richting de tribune te poeieren. En zoals altijd waren de mastadonten van Atak’55 in het geheel niet onder de indruk. Van fysiek moeten wij het al jaren niet hebben, en elke zweet druppel voor de wedstrijd is een verspilling van water en energie (in de wedstrijd trouwens ook, maar gelet op het niveau gaat die vlieger niet meer op).
We begonnen! Uw trouwe reporter zag een wedstrijd waarbij beide teams behoorlijk aan elkaar gewaagd waren. Een sterk midden aan beide kanten wat ervoor zorgde dat daar weinig ruimte lag, wat powerhitters buitenop. Twee degelijke libero’s, alhoewel degene aan Atak’55 zijde duidelijk een te korte warming up gedaan had en nog half slapend in het veld stond. De tegenstander besloot echter deze slapende beer te laten slapen, waardoor hij toch vrij weinig te doen had. En zoals zovaak, in een wedstrijd waarbij beide teams aan elkaar gewaagd zijn, maakt de service het verschil. En die was een tikkie beter beter Dordrecht. Met 25-22 was de uitslag gelijk aan het wedstrijdbeeld, 1-0.
Dat moest anders. Nick besloot het 7tal nog een kans te geven, maar hamerde op een betere service. En toen werd hansie hansie wakker. Hameren? Mokeren? Slopen zal je bedoelen! Jan kedan Bam bam. Met een maniacale grijns op zijn gezicht werd de voorhamer gehanteerd. De menselijke sloopkogel begon te beuken en te rammelen, waardoor de dordrechtse muur in gruzelementen uiteen spatte. Tel daarbij op dat ook de service aan waspikse zijde een klap of 2 beter werd, de pass onder leiding van Niek met 99% degelijkheid aan het net kwam en het mag u niet verbazen dat Atak’55 langzaam de wedstrijd naar zich toe trok. Op 24-16 werden en nog wat slordigheidfoutjes gemaakt, maar uiteindelijk werd met 25-20 de set binnengehengeld.
Volgende set. Dordrecht was niet geknakt, maar Atak’55 speelde gewoon een versnelling hoger. De klappen van Hansie Hansie, Appeltje en jobbedoes waren iets te veel voor het haastig spelende Dordrecht. De dreiging vanuit het midden liet Sander naar hartelust verdelen. 23-15, wat een luxe. Een service van dordrecht werd niet lekker verwerkt, kwam weer terug. Dordrecht speelde de bal naar de spelverdeler. De spelverdeler verdeelde. En vanaf dat moment verloor Lambikske de bal uit het oog, is vervolgens 6 seconden op zoek geweest naar dat kreng maar vond hem pas toen Jobbedoes hem weer naar de grond timmerde. Viktor, Frutser, Koen en El lachen blauw van het lachen op de grond.
Deze moeten we uiteraard verduidelijken voor de lezers met de niet middenmannen-genen. Zodra je als middenman ziet waar de 2e bal van de tegenstander naar toe gaat, stopt het denken. Het lichaam reageert in een kadens. In dit geval ging de bal naar de dia. Je voet draait langzaam open (auw), je ene been kruist het andere (knak), je sluit aan bij je buitenman (boink), je buikspieren worden hard (bollen op), je ogen kijken naar de aanvaller (die is lelluk!) en je hoopt er het beste van. Na de knal van de aanvaller ga je vol in de achteruit, terug naar die geliefde drie meter lijn, je zoekt met 1 oog de bal en met de andere maak je contact met de spielmacher (hoi! Alles goed?) om vervolgens weer als een dolle hond, kabaalmakend alsof Al-Quada een aanslag pleegt, om vervolgens weer voor Jan doedel omhoog tegaan omdat die bal toch naar buiten gaat.
Het ging dus mis bij het zoeken naar die bal, die werd nooit gevonden. Goed, niet getreurd. Uiteindelijk sloeg Lambik op 25-17 het laatste punt binnen en was de 2-1 een feit.
Set 4 gaf een gelijk spelbeeld. Sander tikte menig balletje door, hans, niek en job sloegen alles kapot, Het midden speelde redelijk degelijk, net als de Libi die eindelijk wakker was. 3-1. Het orakel had geen aanleiding tot wisselen, wat altijd moeilijk is als je langs de kant zit. Niet getreurd, je kunt nu eenmaal niet 22 topwedstrijden spelen. 1 kan. Twee achter elkaar ook, maar is moeilijk. Je kans om er terug in te komen, komt echter altijd. Altijd. Heren 1 heeft nog nooit zo’n brede selectie gehad, in zowel jaren als gewicht. Een waar genot om naar te kijken.
Uw eerste staat nu 5e, een plek waar het gezien het spelbeeld redelijk thuis hoort. Er hoeft van niemand verloren te worden, maar we kunnen van iedereen verliezen. Laten we dat niet vergeten.
