We kunnen van iedereen verliezen. Zo sprak uw pruttelende persmuskiet welhaast profetische woorden. 24-11, de laatste dag waarop uw roemruchte eerste voor het laatst een overwinning binnensleepte. Daarna werd met verschrikkelijk slecht spel verloren van Hands-up (3-1), kwam men tekort tegen Wik Unive (2-3), konden we geen goed vervolg geven aan twee degelijke sets tegen de Burgst (3-2), werd een buitenlandse vlaaienzang geleverd tegen landgraaf (3-1 verlies) en werd vervolgens met nog bedroevender spel een 3-1 weggegeven tegen de nummer laatst PSV.
Dit kon zo niet langer. Spelers over de zeik, coaches ontevreden, sfeer werd minder. Er moest iets gebeuren, zeker met het feit dat vervolgens de nummer 2 en daarna de trotse koploper wachtte. Misschien iets minder zeiken? Of iets meer? Misschien iets geconcentreerder of iets minder? Misschien iets minder drinken voor de wedstrijd (alhoewel...)
Feit is dat er iets moest gebeuren, omdat het seizoen op een grote teleurstelling aan het afstevenen was. Iets staat echter gelijk aan vorm, en das moeilijk te grijpen. Of toch! Tegen de paradijsvogels werden al wat tekenen van herstel zichtbaar. Ja, er werd verloren. Er werd echter ook weer twee sets goed gespeeld, met plezier. En dan vorige week, de kraker tegen de gedoodverfde kampioen. Een wedstrijd tegen een team wat 3x traint, wat de halve selectie betaald, waarbij wortelsap en komkommertaart de boventoon voert. Zich dit af tegen een team wat drie 40+’s in de gelederen heeft, waarbij de kilo’s het aantal volleybaljaren allang hebben ingehaald, wat maximaal een keer in de week traint en je hebt een wedstrijd van david tegen goliath. En toch wist uw eerste een prachtige pot weg te zetten. Ja, er werd wederom verloren, maar wel op waarde geklopt en drie prima sets afgeleverd.
Dus wat betekent dat voor de wedstrijd tegen expalvo? Simpel, de lijn doorzetten. Doorgaans wordt de basis op donderdag bepaald, wat zoveel betekent dat de aanwezige spelers op donderdag mochten kiezen op welke plek ze speelden. Sander koos om te spielmachen, d’n duitser koos voor de libero, onze Benjamin koeninho (transfer verdiend vanuit het twidde) en lambik kozen de dia maar werden allebei na herhaaldelijk aandringen op het midden gezet, doggie op de dia en hansiehansie met eduardo buitenop. Succes.
Atak’55 begon nog wat aarzelend aan de wedstijd. De eerste set werd vanwege prima servicedruk van next tot aan 18-15 tegen een drie punten achterstand aan gekeken. Het liep wel aardig, maar we kregen het gaatje niet dicht. Totdat ook Next foutjes begon te maken. We kwamen langszij, 18-19. We kwamen zelfs vrij eenvoudig boven de 20. En dan zijn er van die volleybal ABC’tjes waarmee een ieder vooruit kan. Het ABC’tje van vandaag: “boven de 20 crasht ed, zou dit liggen aan het buikvet?”. Of de andere “Geef Koen maar de laatste bal, dan sluit de set zich met een knal”. U begrijpt, het duurde even voordat onze opwipper deze tegeltjes wijsheid doorhad. Maar uiteindelijk gaf hij dan toch de laatste bal aan koentje, die vrij eenvoudig drie man wist te passeren (op het midden???????).
Deze lijn trok onze benjamin door. Aanvallend onhoudbaar, blokkerend steeds beter. Hiermee gaf hij duidelijk een signaal af dat hij klaar is voor het grote werk. Sowieso was het midden een plaag voor de tegenstander, want ook Lambik had zijn vorm weer gevonden en richte verwarring met zijn belachelijke acties en nog prachtigere frutballen. Sander benutte de ruimte, hansie, job en edje stonden heerlijk te beuken, en de duitser wipte achterin alles omhoog. Als het zo loopt dan loopt het ook echt. We stonden nog even gespannen op 21-19, maar drie goeie servicen van lambik zorgde voor 24-19. Een foutservice van lambik zorgde voor 24-20. Ach, geen vuiltje aan de lucht. Alleen. Nee! De zwakke plek. De buik van ed. Het publiek het op de buik van ed voorzien, dit tot groot genot van onze opwipper. 24-20 werd ondanks 2 timeouts, 24-24. Foutservice van de tegenstander. Punt van de tegenstander. Puntje voor Atak. 26-25. En toen herinnerde Sander zich de eerste set. De rally ging naar koen. En koen poeierde um met zn pink diep in het achterveld, 27-25 en 2-0.
En daarmee was er iets geknakt bij de tegenstander. Atak liep heel rap uit naar 10 punten verschil in set drie. Franzel verdedigde de meest simpele ballen met een artistieke vrijheid waar Da vinci nog een puntje aan kon zuigen. Lambik blokte er een op zn schoentjes af en fohnde vervolgens een bal binnen de drie. Zelfs Sander begon langzaam aan verdedigen te denken. Hansie hansie stond als vanouds te voorhameren. Niek paste nog wat kleine wissels toe, de moegestreden eduardo (tsjah diejen buik he) en de oude knoken van lambik werden vervangen door het jeugdige geweld van Appel en Vicktorie. Met 25-17 was de set een prooi voor uw eerste. 3-0!
Een luxe. Eindelijk weer gewonnen. De vierde set, frutsertje erin voor de hond. Helaas was de jus bij de meeste spelers op. Moeilijk om je na zo’n periode van droogte op te laden. Vic liet nog wel ff zien dat als alledrie de middenmannen trainen het moeilijk wordt om een keuze te maken. Met twee mega killblocks en 2 ballen over het blok heen begon hij weergaloos en hield dit niveau moeiteloos vast door er zijn hoofd bij te houden (hierop mikte de tegenstander dan ook). Toch was het net niet genoeg, 25-23 verlies voor Ekspalvo. Ach, 3-1. Naderhand zaten Edje, Job en Lambik samen nog even de edwin oomen bokaal te vieren, tot groot plezier van hunzelf.
Met een goed gevoel en eindelijk loon naar werken gaan we de laatste rust periode in. Atak’55 is nu twee weken vrij, om thuis terug te komen tegen Hajraa. We hebben nog iets goed te maken, na een kansloze 4-0 missie in eindhoven.
