De Epische Zegetocht van Fratak
(Ook wel bekend als ‘Hoe een potje volleybal ons bijna naar Hollywood bracht’)
Zaterdagmiddag, diep verscholen in de duistere krochten van de derde divisie. De spanning was te snijden. Niet vanwege het potje volleybal dat op punt van beginnen stond, maar omdat het weer tijd was voor een verslag. De middenmannen hadden dit seizoen namelijk besloten dat de volgorde van schrijven niet langer zou afhangen van sportieve prestaties, maar van iets veel belangrijkers: uiterlijk. De knapste mocht als eerste, de minst knappe… tja, die zou aan het einde van het seizoen aan de beurt zijn. En zo kwam het dat de middens als laatste aan de beurt zijn dit jaar.
Maar nu is het mijn beurt. Ik, de benjamin van het team, 30 lentes jong, overgekomen van het eerste voor een transfersom waar je bij de kantine nog jaren minisnacks voor kunt serveren. En ja, ik hoor het jullie denken: “Met zo’n fris gezicht, hoe kan het twidde nog steeds het lelijkste team zijn?” Nou, ik heb nieuws voor jullie: dankzij mijn komst zijn wij (gemiddeld!) niet meer het lelijkste team van de derde divisie. Dat is al een prestatie op zich. Applaus graag.
Een nieuwe naam voor een nieuw tijdperk
Voor de nieuwe lezers: wij speelden ooit onder de naam Atak. Maar dat klinkt inmiddels net zo ouderwets als discman’s en hyves. Dankzij de ongeëvenaarde subsidie die wij voor Frank Frutser krijgen - de man die ons zo goed financiert dat we ons afvragen of hij niet stiekem een superheld is - hebben we besloten om de clubnaam te veranderen in Fratak. Een nobele naam voor een nobel doel: winnen met stijl en subsidie.
De eerste set: Direct een ketsbal
De wedstrijd begon direct goed. Althans, als je een ketsbal “goed” kunt omschrijven. Ik, uw verslaggever van de dag, ving deze bal alsof het een liefdevolle knuffel van een bulldozer was. Gullik, onze eeuwige optimist, sprak de historische woorden: “Dat is niet handig, nu zoeken ze je de rest van de wedstrijd op.” Gelukkig bleek dat een loze voorspelling, want de rest van de set verliep verrassend goed. Het werd nog spannend, maar met een beetje zweet en heel veel geluk trokken we de eerste set binnen met 25-27. Applausje voor ons, graag.
Set twee: De magie van Fratak
In set twee lieten we eindelijk zien waarom we het mooiste team van de divisie zijn (nou ja, soort van). We speelden goed, maar niet té goed, want het seizoen is nog lang en je wil natuurlijk niet al je talent meteen opbranden. Deze set pakten we met 19-25. De tegenstander stond erbij alsof ze per ongeluk op een trampoline speelden. Wij waren on fire. We leken wel een goed geoliede machine. Nou ja, op naar de volgende set.
Set drie: Beter vergeten
Dan hebben we set drie. Laten we daar niet te veel woorden aan vuil maken. Het was een set om snel te vergeten, net zoals je die keer dat je de blender zonder deksel aanzette. De tegenstanders voelden zich ineens superhelden en wij? Wij stonden erbij en keken ernaar, zoals een kat naar een volle vissenkom. Verloren met 25-15. Snel door naar set vier.
Set vier: Heras Hekwerk en de vrije val
We begonnen set vier als een raket. Onze eigen Heras Hekwerk serveerde ons al gauw naar een 6-0 voorsprong. De tegenstander leek op dat moment meer op een schoolreisje dan een volleybalteam. Maar zoals zo vaak in het leven, werd onze droom langzaam een nachtmerrie. We zakten weg als een pudding zonder gelatine en verloren met 25-22. Weer een reality check.
Set vijf: De grote finale
Toen kwam de beslissende set. Onze kapitein en alleskunner Van Gullik mocht weer naar de scheids voor de toss. Het was duidelijk: dit ging het worden. We begonnen wat traag, als een oude dieselmotor, en liepen achter de feiten aan. Maar toen het erop aankwam, bij de big points, lieten we zien wat we waard waren. Het was bloedstollend spannend, maar uiteindelijk trokken we de winst naar ons toe met 14-16. Het gejuich in de zaal was zo luid dat het leek alsof we net de Champions League hadden gewonnen. Fratak, dames en heren, is weer op de kaart.
Kevin, en de beroemde smoothie
Oh ja, laten we Kevin niet vergeten. Kevin, jongen, welkom bij Fratak. Bedankt voor het biertje en vooral voor die legendarische opmerking tegen je vrouw: “Shut the fuck off, overloper!” Die zal ons nog lang bijblijven. En dan is er nog Buster met zijn smoothie, die ergens smaakte tussen beton en avocado. Niemand weet wat erin zat, maar “boosten” deed het zeker. Vraag maar aan de wc's in de sporthal.
Het Toep-toernooi en gewichtsschrijven
Tot slot, even een huishoudelijke mededeling. Het Toep-toernooi werd uitgesteld. Waarom? Omdat de frikandellen nog bevroren waren. En zoals iedereen weet: zonder frikandellen, geen Toep. O ja, en er was nog een ander plan dit seizoen: de verslagen zouden op gewicht geschreven worden. Maar ja, dat bleek al snel niet haalbaar, want sommigen in ons team hebben al in geen jaren een weegschaal van dichtbij gezien. En als je niet meer op de weegschaal past, waarom zou je dan nog proberen?
Eind goed, al goed
En zo eindigde deze glorieuze dag. Eindstand 2-3? Ach, wie telt die cijfertjes nog? Wat telt is dat Fratak het weer geflikt heeft. De eerste winst van het seizoen is binnen! Volgende keer zorgen we voor meer frikandellen en minder smoothies. Dat komt goed. Fratak voor altijd!
